"อยากไปนะ แต่เขาเล่นกันโหดๆทั้งนั้นเลย ไม่เอาดีกว่า"
อยากบอกว่า ...เราเป็นคนนึงที่ตีแบดไม่เป็นเลย แต่ใจรักชอบเล่นกีฬา ช่วงแรกไปลุยเดี่ยว...ไปมั่วๆกับเขาที่คอร์ด แต่ไปตลอด เที่ยวถามพี่ๆให้สอน จับไม้ยังไงคะ เสริฟยังไง ตียังไง ทำแบบนี้นานหลายเดือนจนเริ่มตีเป็นบ้าง ด้วยความที่ชอบเรียนรู้ ชอบถาม พี่ที่คอร์ดคงเอ็นดู ไอ้เด็กนี่เที่ยวถามให้สอนๆ พี่แกเลยสอนจัดหนัก มาๆๆ...มาซ้อม ตีงี้ๆๆๆ ...ทีนี้เลยค่อยๆเป็นขึ้นทีละนิด ...ทำอย่างนี้อยู่ปีครึ่งแต่ก็ยังไม่พอ คิดว่าน่าจะมีอะไรที่ฝึกเพิ่มอีก เลยตัดสินใจเรียนแบดอย่างจริงจังกับอาจารย์สอนข้างนอก ตอนนั้นไม่มาที่คอร์ดพี่ๆเลย เก็บตัวฝึกซ้อม ซุ่มซ้อมอยู่สองเดือน...และวันแรกที่มาตีที่คอร์ด เออ...ขามันไป ฟุตเวิค ท่าตี ท่าต่างๆถูกขึ้น หลายอย่างดีขึ้น และมีโอกาสได้ไปแข่งแบดหลายแมท....จนพี่ๆถามกันหลายคนว่าไปทำอะไรมา เห็นพัฒนาการเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน มีคำชมมาตลอด ทุกวันนี้ไม่ได้มองว่าตัวเองเก่งหรืออะไร มองว่าเรายังไม่เก่งและมีอีกมากที่เราต้องฝึกฝนพัฒนาตัวเอง...เป็นเรื่องนึงที่รู้สึกว่า คนเรามันก็ต้องเริ่มจากไม่เป็นเลยแบบนี้แหละ แต่ต้องกล้าถาม กล้าฝึกฝน โดนล้อโดนแซวโดนด่าอะไรก็อย่าคิดให้มาก คิดแต่เรื่องฝึกฝนพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ...จนวันนึงเราจะค่อยๆเก่งขึ้นเอง ...แต่สิ่งสำคัญมันอยู่ที่จุดเริ่มต้นว่ากล้าพอหรือเปล่า กล้ายอมรับว่าตัวเองไม่เป็น กล้าให้คนอื่นมาติเตือนมาสอนหรือไม่ กล้าอาย กล้าขายหน้า กล้าในสิ่งที่ควรจะทำหรือไม่ เท่านั้นเอง ....
